doğuştan kankalar

bi gün otobüsteydik, o ve ben, bi arkadaşımız daha… o ve ben kardeştik, diğeri arkadaşımız. otobüste sessizlik… bi süre sonra o dayanamadı ve arkadaşımıza dedi ki “seninle sürekli konuşmak, sana bi şeyler söylemek zorunda hissediyorum kendimi”… bizse konuşmazdık, gerek duymazdık sözcüklere. birbirimizin bakışından duruşundan anlardık ne düşündüğümüzü.

o günü hiç unutmuyorum. belki aynı anne-babadan doğmamıştık, ama kardeştik biz. o gün gerçekten anlamıştım bunu.

hala da kardeşiz, böyle “kardeştik” dediğime bakmayın…

bizim yolumuz bundan 14 sene evvelinde kesişmişti… yıllarca 7 gün/24 saatimiz birlikte geçti. sonra hayat işte, bi şekilde ayrı düştük. işlerimiz ayrıldı, evlerimiz ayrıldı, ortamlarımız ayrıldı. daha seyrek görüşür olduk. birbirimize kırılsak da hep unuttuk, hep affettik…

ama her ne olursa olsun, 3-5 ayda bir de görüşebiliyo olsak, onun yeri benim için hep çok farklı. o benim arkadaşım, dostum değil, ailem çünkü.

en acemi usta’ya başladığım günlerde anne oldu o. ben de gururla anlattım en acemi teyze’liğimi size… sonra ben anne oldum…

ben onun doğumunda yanındaydım, o da benim…

ama gene hayat, aylarca görüşemedik…

ve bugün… atlayıp geldiler…

can bebe ve demir abisi, doğuştan kankalar, bugün birlikte ilk pozlarını verdiler :)

fotoğrafa baktıkça gözlerim doluyo, o kadar çok anı, o kadar çok kahkaha, o kadar çok gözyaşı var ki bu fotoda…

can ve demir çok şanslılar, inanıyorum. biz geç aile olduk ama onlar bu aileye doğdular. demir de kapıda kaldığında gelip can’ın yatağında yatacak. can da bi lazlık yaptığında demir ona gülecek, ama başkasının gülmesine müsaade etmeyecek. can da demir’in bi bakışından onun ne düşündüğünü anlayacak. onlar, otobüste bi yere giderken konuşmaya ihtiyaç duymayacaklar…

ne kadar iyi dostun varsa o kadar şanslısın bu hayatta.

benimkiler nicelikte değilse de nitelikte öyle “çok”lar ki :)