en başta demiştik, sadece yemeksel acemilikler yer almıyor bu sitede. her türlü acemilik itinayla yazılır diye de uyarmıştık.
bu yazımızın konusu da yepyeni bir acemilik: evlilik! sanırım her yeni evlenenin içinde bulunduğu bir acemilik bu. hiç “ben evlenirken çok ustaydım” diyen duydunuz mu, duyamazsınız. gerçi duyulabilir de ya, sonuçta ikinci, üçüncü turlarına çıkan insanlar da var. ama ne olursa olsun onlarda da telaşe aynı…
evlilik denen müessese değil bu yazının konusu. evlenene kadar olan süreç.
aslında bu süreç bambaşka bir bakış açısıyla şöyle özetlenebilir: süper anlaşan iki insan ev arkadaşı olmaya karar verir. bunu ailelerine açıklarlar. böylece, zaten birlikte yaşıyoduysalar da en azından artık birinin annesi gelmeye kalktığında öbürü pılısını pırtısını toplayıp evden gitmek zorunda kalmayacaktır. yeni bir ev tutarlar. bu evi döşerler. sonra eve taşınmadan önce de kendilerine gelinlik-damatlık denen yepyeni kıyafetler alırlar. arkadaşlarını, sevdiklerini toplayıp “oleeyy bakın biz birlikte yaşıcaz artık, bize de misafirliğe gelin tamam mı” derler, hep ev arkadaşı olarak kalıcaz diye bi anlaşma yaparlar, altlarına imzayı atarlar. sonra da mis gibi yepyeni evlerine gider yerleşirler…
olaya böyle bakılabilse ne kadar kolay bi süreç olduğu herkesçe onaylanır tahminimce. ama bi de arada aile faktörü var. işe ailelerin de dahil oluyo olması bu sürece sinir, stres ve sıkıntı katan kısım zaten.
geçen yaz oldukça iyi düğün yaptı. neredeyse her haftasonu bi düğün vardı. bunların bi kısmı çok yakın çevremden olunca bu sıkıntılı evlenme sürecine oldukça yakından şahit oldum, her türlü acemiliği itinayla gözlemledim. gözlem yapmak, insanın kendisi de o sürece girerse nelerle karşılaşabileceği konusunda insana gayet iyi fikirler verebilir. “ben öyle yapmıcam, ben de böyle yapıcam” diye kafanın bi köşesine kayıt edilir.
ve sonunda acemi usta da kendisini bi anda bu süreçte buluverir…
o zaman boynumuzun borcudur, buyurun yaşanan acemiliklere…
